Πηνελόπη Αναστασοπούλου: "Είμαι στην πιο κατάλληλη σχέση της ζωής μου για να κάνω παιδί"

Όσο κι αν κάποιος θα μπορούσε να πει ότι στο πρόσωπό της συγκεντρώνονται πολλά κλισέ, τόσο η πραγματικότητα των αντιθέσεών της θα του κλείσει με ειρωνικό τρόπο την πόρτα.

Ναι, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου μπορεί να είναι ένα ροκ κορίτσι στο σώμα μιας Barbie, αλλά είναι όλα αυτά και τίποτα από αυτά.


Η ίδια λέει ότι ξεκίνησε απλά με «πάθος». Το πάθος βοηθάει εξαιρετικά στην εκκίνηση, αλλά όλοι γνωρίζουν πως η αντοχή είναι που μετράει στη συνέχεια. Η αντοχή, η απόδοση και οι καλές επιλογές. Και η Πηνελόπη πέτυχε και στα τρία. Και έγινε η μοναδική πρωταγωνίστρια που παρήγαγε η γενιά της καταφέρνοντας να χειρίζεται το παρουσιαστικό της χωρίς να εκπροσωπείται από αυτό.

Τι κι αν η λέξη πάθος έχει πολλές χροιές, εκείνη επιλέγει τη δική της, σαν ένα σωσίβιο στη θάλασσα απεραντότητας της ζωής. Η Πηνελόπη μού επεξηγεί: «Εδώ και κάποια χρόνια έχω στόχο να μη χρησιμοποιώ τις λέξεις με την αρνητική χροιά στη ζωή μου. Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη πάθος, αναφέρομαι στην έντονη αγάπη, τη λατρεία, η οποία δεν μπορεί να είναι ποτέ καταστροφική. Η αγάπη δεν ζητάει ποτέ πράγματα πίσω, οπότε δεν μπορεί να είναι καταστροφική. Στον έρωτα ίσως υπάρχει μια διαφορά, αλλά τότε έχουμε να κάνουμε με εμμονές. Και πλέον δεν έχω εμμονές. Προτιμώ τη λέξη αγάπη, την έντονη αγάπη, αυτή που μπορείς να δώσεις ό,τι έχεις για χάρη της. Για παράδειγμα, για τον άντρα της ζωής μου δεν υπάρχει κάτι που δεν θα έκανα». Κι έτσι, αποκλείοντας ό,τι εμπεριέχει την έννοια του αρνητισμού, η ίδια δίνει γη και ύδωρ για να είναι εκεί για τις έντονες αγάπες της, τις προτεραιότητές της, που δεν είναι άλλες από την οικογένειά της, τους φίλους της και τον άντρα της.

Όμως, όσο κι αν νομίζεις ότι ξέρεις την Πηνελόπη, πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις. Όπως το πιο απλό: Από πού ξεκίνησε αυτή η γυναίκα; Έτσι, παίρνοντας την ιστορία από την αρχή, αστειεύεται και λέει ότι είναι ευκαιρία να θυμηθεί κι εκείνη.

«Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήμουν ένα παιδάκι που ήθελα να τραβάω την προσοχή των γύρω μου και να τους κάνω να γελούν, ήθελα να γίνω άνθρωπος που προκαλεί καλά συναισθήματα. Τότε δεν το καταλάβαινα, τώρα, εκ των υστέρων, το αντιλαμβάνομαι. Στα 8 με 9, ξεκίνησα κάνοντας σκετσάκια με τα ξαδέρφια μου και στη συνέχεια, μεγαλώνοντας, οι γονείς μου με παρότρυναν να γίνω ηθοποιός, αλλά εγώ ένιωθα την ανάγκη να τελειώσω το πανεπιστήμιο για να έχω τη σιγουριά που επέβαλε η κοινωνία. Ο φόβος του ανταγωνισμού με κατέλαβε και προτίμησα, πριν πάω στο θέατρο Τέχνης που ήθελα, να δουλέψω πίσω από τις κάμερες, σπουδάζοντας σκηνοθεσία. Αλλά δεν έφευγε η επιθυμία… Ξαναέδωσα εξετάσεις και πήγα στο Θέατρο Τέχνης. Άλλαξε όλος μου ο κόσμος, καθώς ήταν μια πάρα πολύ ιδιαίτερη σχολή που απαιτούσε χρόνο και όλη σου την ενέργεια, όχι απλά να είσαι περαστικός. Και τότε άλλαξαν τα πάντα, από τον τρόπο που ντυνόμουν μέχρι το πώς συμπεριφερόμουν, γιατί αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. Κι ας υπήρξαν βράδια που κοιμήθηκα μέσα στο θέατρο, επειδή δεν προλάβαινα να γυρίσω πίσω. Ναι, για τέσσερα χρόνια κοιμόμουν τρεις ώρες τη μέρα!».

Έτσι, η Πηνελόπη είναι απόφοιτος του τμήματος Διοίκησης και Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ηθοποιός, σκηνοθέτης, τραγουδίστρια, σχεδιάστρια. Πολλές ιδιότητες για ένα άτομο. Αλλά αυτό δεν είναι τόσο αξιοζήλευτο όσο το ότι τα καταφέρνει με καλές κριτικές, εμφατικά σχόλια κι ένα μυαλό που δεν μπορεί να περιορίσει τη δημιουργικότητά της, αφού, όπως λέει η ίδια, είναι πολυπράγμων: «Μου αρέσει να σπουδάζω, νομίζω ότι μια ζωή αυτό θα κάνω!».

Μέχρι στιγμής, αν και η Πηνελόπη ανοίγει τα χαρτιά της σταδιακά, εκπλήσσομαι όλο και περισσότερο από την ποιότητα του χαρακτήρα της και τη ρωτάω για το πώς βλέπει εκείνη τον εαυτό της και τι σόι άνθρωπος είναι. «Είμαι ευαίσθητη και δεν εννοώ ότι κλαίω εύκολα, που όντως κλαίω εύκολα, αλλά είμαι ευαίσθητη στο πώς αντιλαμβάνομαι τις ενέργειες των ανθρώπων γύρω μου και μου είναι αρκετά βαρύ κάποιες φορές. Ένα θετικό που έχω είναι πως μου αρέσει πολύ να δουλεύω, είμαι καλή πλαστελίνη, ανοιχτή στους σκηνοθέτες μου και στους συναδέλφους μου, μου αρέσει να κάνω τη δουλειά μου με συνέπεια, με αγάπη, με προσήλωση, για να έχει το αποτέλεσμα που θέλω, να περνά ο κόσμος καλά και να γελάει. Τρελαίνομαι αν βλέπω ανθρώπους να περνάνε καλά. Είμαι καλή συνεργάτρια. Δεν θα δυσκολέψω. Ακόμα κι αν με δυσκολέψει πολύ ο άλλος, δεν κάνω φασαρίες. Είμαι ένας απλός και σύνθετος άνθρωπος ταυτόχρονα. Απλή με τους απλούς και σύνθετη με τους σύνθετους. Στόχος μου είναι να έχω καλές σχέσεις με όλους, δεν μου αρέσουν οι κόντρες και οι εντάσεις».

Δεν είναι επίπονο να τα έχεις καλά με όλους; «Είναι γιατί κάθε άνθρωπος σχηματίζει τη δική του άποψη για σένα με βάση τα δικά του κριτήρια. Κι αυτό είναι άδικο. Μένουμε στην επιφάνεια και βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Το θέμα είναι να υποχωρούμε μερικές φορές και να δικαιολογούμε κάποιες συμπεριφορές, γιατί αλλιώς δεν προχωράνε οι σχέσεις». Το ίδιο ισχύει με τη σχέση σου; «Με το σύντροφό μου η σχέση είναι ιδανική γι’ αυτό και είναι σύντροφός μου. Δεν υπάρχει καμιά σύμβαση, καμία τυπικότητα. Έχουμε τον ίδιο στόχο, το ίδιο όραμα, τις ίδιες ανησυχίες. Σαφώς υπάρχουν και μικροκόντρες −σε ποιο ζευγάρι δεν υπάρχουν;−, αλλά τις συζητάμε και τις λύνουμε… Φυσιολογικά πράγματα».

Τη ρωτάω για τη δική της επιφάνεια. Τη δική της εικόνα. Δείχνει άτρωτη, όμορφη, σκληρή, απρόσιτη. Αν κάποιος, όμως, σπάσει το τζάμι της άμυνάς της, ανακαλύπτει ένα καλό παιδί, ένα έντιμο πλάσμα κι ένα εξαιρετικό ταλέντο με έμφυτο χιούμορ. «Ευχαριστώ πολύ (δείχνει να δυσφορεί), δεν είχα την ιδέα ότι βγάζω μια σκληρή και απρόσιτη εικόνα, παρά μόνο όταν κάποιος με φέρνει στα ακραία όριά μου. Αν μου γυρίσει το κουμπί, που αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια. Εκεί μπορεί να γίνω υπερβολικά σκληρή, αλλά όχι υστερική. Οι άνθρωποι μπορεί να με κρίνουν από τους ρόλους που παίζω, από τις τολμηρές φωτογραφίσεις μου, από τις ακραίες μου στιλιστικές επιλογές, αλλά όλο αυτό είναι ένα ψέμα. Μια φανφάρα. Μια ψεύτικη εικόνα που υπηρετεί κάποιους σκοπούς καθαρά και μόνο για το θέαμα. Είναι υποθέσεις, μια τεράστια αυταπάτη».

Και συνεχίζει αναλύοντας την πλέον παγερή της στάση απέναντι στην κριτική. «Κατάλαβα ότι αν κάτσουμε να ασχοληθούμε, χάνουμε όλη μας τη ζωή, άντε, να μην είμαι κι υπερβολική, τη μισή μας ζωή. Και ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που έχουμε πια. Θέλω να καταναλώνω το χρόνο μου σε πράγματα που με κάνουν χαρούμενη».

Η Πηνελόπη είναι τόσο συνειδητοποιημένη και ειλικρινής από τα πιο σοβαρά μέχρι τα πιο μικρά, που η ίδια είναι ένα σοκ ενάντια στον καθωσπρεπισμό. Όπως θα μπορούσε να πει κάποιος για την εικόνα με τα πολλά της τατουάζ. «Για μένα είναι πολύ φυσικό αυτό το πράγμα, δεν μπορώ να το υπεραναλύσω. Όταν αποφάσισα να κάνω το πρώτο τατουάζ, το έκανα γιατί ήθελα να συμβολίσω την ενηλικίωσή μου. Δηλαδή έκανα τατουάζ στα γενέθλια των 18 μου για να θυμάμαι πάντα ότι εκείνη ήταν η μέρα που ενηλικιώθηκα. Έκανα τατουάζ τη μέρα που πέθανε η γιαγιά μου, γιατί ήταν πάρα πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι είχαμε την ίδια μέρα γενέθλια και πέθανε στα γενέθλιά μας. Ήθελα να το αποτυπώσω. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι κάνουν τατού γιατί είναι της μόδας».

Καθότι όλα είναι δανεικά στη ζωή, η ίδια μου λέει ότι δεν θα ήθελε το παιδί της να έχει τατουάζ και βρίσκω την τέλεια ευκαιρία να τη ρωτήσω αν ονειρεύεται ένα παιδί. «Αυτό είναι όνειρο που το έχω από πάρα πολύ μικρή ηλικία, γιατί είμαι από μια οικογένεια που δεν είχα την τύχη να έχω αδελφάκι. Έτσι ήθελα από πολύ μικρή να κάνω παιδιά, αλλά τελικά αυτό δεν συνέβη. Δεν θέλω κάτι πιο πολύ. Όχι μόνο ένα, αλλά όσο το δυνατόν περισσότερα. Πλέον μεγάλωσα κι έχω πράγματα να πω και να μάθω στο παιδί μου. Και είμαι και στην πιο κατάλληλη σχέση της ζωής μου για κάτι τέτοιο!».

Όσο για το θέμα γάμος: «Για μένα η έννοια του γάμου είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Πιο ουσιαστικό. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήθελα να ενωθώ με τον άνθρωπό μου με έναν πιο πνευματικό τρόπο. Να ανταλλάξω όρκους με τον άνθρωπό μου και να υποσχεθώ πράγματα και να είμαι εκεί χωρίς υπογραφές, αλλά με το λόγο. Γι’ αυτό σου είπα πως είμαι ευκολόπιστη. Γιατί για μένα ο λόγος είναι το παν. Αν σου πω κάτι, αυτό είναι. Από το πιο απλό, μέχρι το πιο μεγάλο. Γιατί έτσι λειτουργώ. Για μένα αυτό είναι ο γάμος, να είσαι με τον άνθρωπο που καίγεσαι και να τον κοιτάς στα μάτια και να είσαι εκεί. Αγάπη. Αφοσίωση. Γι’ αυτό σου λέω πως διαφωνώ με το άλλο κομμάτι που έχει επιβάλει η κοινωνία. Εγώ στο μυαλό μου είμαι ήδη εκεί».

Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου είναι τσακωμένη με τους τίτλους κι ένα πλάσμα μυστηριακό, γεμάτο αντιθέσεις. Παθιασμένη και απόλυτη, προγραμματισμένη και χάλια στα προγράμματα, ευαίσθητη και σκληρό καρύδι, ταπεινή. Ένα πυροτέχνημα που μπορεί να γεμίσει με χρώματα και λάμψη το μαύρο, χωρίς όμως να είναι εφήμερη!

Πηγή: LIKE